Przyjmuje się, że w systemie czyszczącym powinno znaleźć się od 3 do 4 stref, przy czym w zdecydowanej większości przypadków 3 strefy w zupełności wystarczą. Są to zazwyczaj strefa wchłaniania, oczyszczania oraz osuszania. Pierwszy obszar, zwany również strefą zgrubną, znajduje się na zewnątrz budynku. Przyjmuje postać kratownicy, aluminiowych profili z gumowym wkładem lub gumowych mat powstałych z połączenia płyt typu „plaster miodu”. W strefie zgrubnej usuwa się z butów największe zanieczyszczenia – błoto oraz śnieg. Strefa oczyszczania, zwana również przejściową, znajduje się w wiatrołapie. Tutaj można zastosować gruby ryps, tradycyjne szczotki, ząbkowaną gumę lub aluminiowe grzebyki. W tej strefie obuwie zostaje oczyszczone o wiele dokładniej, przy czym należy pamiętać, że rodzaj materiału czyszczącego zależy także od natężenia ruchu w danym budynku – miękkie materiały mogą czyścić lepiej, ale jednocześnie szybciej się zużyją. Następnie, już w budynku, znajduje się zazwyczaj strefa osuszania. Jak sama nazwa wskazuje, jest to strefa, w której usuwa się z butów wilgoć. Tutaj najlepszym wyborem jest ryps lub miękka odmiana gumy nitrylowej czy PVC. Czasami po strefie osuszania znajduje się czwarta strefa, czyli wyłapująca pyły delikatna wycieraczka tekstylna, jednakże nie jest to standard – tym bardziej, że wycieraczki tekstylne mogą znajdować się przed wejściem do konkretnych pomieszczeń lub mieszkań i nie wchodzić w skład systemu czyszczącego.
